Malarstwo barokowe - wielcy artyści i dzieła epoki W malarstwie barokowym panowały dwa główne nurty: naturalizm oraz klasycyzm. Twórcy epoki chętnie malowali sceny religijne, mitologiczne i historyczne, ale także portrety, martwe natury i pejzaże.

Wiadomości wstępne Sztuka Baroku rozwijała się w XVII wieku i na początku wieku XVIII. Zasięgiem ogarnęła całą Europę i Amerykę Łacińską. W tych wiekach Barok pojawiał się i wygasał niejednocześnie. Miał co prawda wspólne założenia estetyczne, ale w różnych krajach przybierał różne formy, nawiązując często do lokalnych tradycji. W niektórych krajach Barok cieszył się ogromną popularnością, w innych formy barokowe występowały dość rzadko i przez krótki okres. Różnice te należy tłumaczyć różnorodnością kulturową i geograficzną oraz różnorakimi wpływami historycznymi. Barok zrodził się w Rzymie na początku XVII wieku, jako nowa tendencja we wszystkich dziedzinach sztuki. Później rozprzestrzenił się na resztę Europy. Barok najlepiej przyjął się na tych obszarach Europy, gdzie kultura, religia i klimat polityczny był zbliżony do sytuacji panującej we Włoszech. Powstawały odmiany lokalne, związane z lokalnymi tendencjami i uwarunkowaniami. Włochy, które początkowo pełniły kluczowa rolę w rozwoju baroku, utraciły ją z czasem na rzecz Francji. Barok był kierunkiem dość niekonsekwentnym. Artyści uważali się za następców sztuki Renesansu, naruszali jednak jego zasady i ustalenia. Harmonia, jasność, logika, racjonalność, które dominowały w renesansie, zostały zanegowane. Barok szukał nowych rozwiązań, lubował się w nieskończoności, niedopowiedzeniach, łączeniu elementów z różnych dziedzin sztuki. Był to nurt kochający przepych, blask, patos. Barok chciał osiągnąć swoje cele artystyczne przez odwołanie się do zmysłów, działał na fantazję. Chciał odbiorców zachwycać. Sztuka Baroku określana jest sztuką ruchu. Spokój i harmonia, matematyczne, proste formy ze sztuki renesansu zostały bowiem zastąpione przez dynamiczne krzywizny, oryginalne, wykwintne i dziwne formy. Dawało to niewątpliwe wrażenie ruchu, pulsowania. Odwołując się do iluzji, artyści celowo wywoływali wrażenie u odbiorcy. Liczne kontrasty, operowanie cieniem i kontrastem, miały służyć również wywołaniu określonych ujawniające się w sztuce barokowej Wczesny Barok – manieryzm Manieryzm właściwie zapoczątkował nową epokę w sztuce. Przypadał na lata XVI wieku i objął wszystkie dziedziny – od malarstwa, przez rzeźbę, architekturę, muzykę, aż po modę literacką. Na początku maniera oznaczała odrębny, indywidualny styl, np. Rafaela. Później określano mianem manieryczny te style, które różniły się od naturalnych, były podporządkowane konwencji. Wreszcie maniera nabrała cienia pejoratywnego, jako objaw chylenia się ku upadkowi, rozprężenia formalnego w sztuce. Zjawisko pojawiło się w 1520 r. w utworach Jacopa Pontorma i Giovanniego Rossa. Do cech stylu manierystycznego należały: ornamentalność form, wyszukana kompozycja obca sztuce klasycznej, ostrość linni, podkreślenie konturu, brak pustej przestrzeni na obrazie (w klasycyzmie pusta przestrzeń pełniła swoją rolę), wydłużenie postaci, elegancja i chłodny koloryt. Częste były motywy pozaludzkie, abstrakcje. Sięgano nawet do tematów ukrytych, tajemniczych, nie zdefiniowanych. Sztuka zaczęła zmierzać do uwolnienia się od ograniczeń klasycyzmu, do docenienia indywidualności artysty. W malarstwie zaczęto zwracać uwagę na oddanie psychiki autora (uduchowienie obrazu). W literaturze właściwie wszystkie istniejące kierunki i style pisarskie sytuują się w obrębie manieryzmu. Późny Barok – rokoko W przeciwieństwie do manieryzmu, który objął wszystkie dziedziny sztuki i ujawnił się w większości krajów świata – rokoko nie było powszechnym zjawiskiem. Przede wszystkim określa on styl wnętrz, rzadko dotyczy bryły bądź zewnętrznych form. Początki rokoka to schyłek XVII wieku, w Polsce – ostatnie lata panowania Augusta III i właściwie czasy stanisławowskie. Sama nazwa pochodzi od określenia drobiazgu dekoracyjnego, przypominającego wielokształtne i dziwne muszle, tzw. rocaille. Styl rokoko charakteryzują wnętrza: z przewagą bieli i złota, pokryte boazerią. Rzeźba zastępowana była bogatymi malowidłami. W malarstwie przeważały tematy bukoliczne i wpływ motywów chińskich. Budowle rokoka pozbawione były kolumn, bogatych portali. Zamiast nich stosowano wymyślne plany (np. ośmioboczne), łamany dach, łukowate gzymsy. W literaturze styl rokoko jest bardziej subtelny i delikatny niż barok. Tematy idylliczne dominowały nad historycznymi, utwory skupiały się na artyzmie (najważniejsza sama sztuka). Mówi się też o damach rokokowych, kulturze towarzyskiej rokokowej, które np. w Polsce przypadały już na epokę barokowy Teatr w epoce baroku, zwłaszcza na jej początku, był bardzo różnorodny i rozwijał się głównie na trzech płaszczyznach: dworskiej, szkolnej i ludowej. Repertuar sceniczny obejmował wówczas nie tylko wystawianie sztuk, ale także organizację wielkich widowisk parateatralnych, w których czynny udział brała publiczność. Pierwsze dekady baroku zdecydowanie zdominowały teatry szkolne (zarówno jezuickie jak i różnowiercze), natomiast scena dworska nie odgrywała większej roli w kulturze Rzeczypospolitej. Król Zygmunt III zapraszał do Warszawy znakomite trupy aktorskie z Zachodniej Europy. W stolicy występowały między innymi teatry z Włoch, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii. Jak podaje ceniony badacz epoki Czesław Hernas: „Poza tą kroniką pozostaje fakt ważny dla przyszłości: na dworze ojca zetknął się z teatrem królewicz Władysław, którego zainteresowania tą sztuką, utwierdzone w czasie późniejszego pobytu królewicza we Włoszech, doprowadzą do ważnych zmian w historii dworskiego dramatu” (Cz. Hernas, „Barok”, Warszawa 2008, s. 205). Jak to zostały wyżej wspomniane, teatr szkolny w czasach baroku w Polsce dzielił się na różnowierczy (głównie protestancki) i jezuicki (czyli katolicki). Obydwa odłamy posiadały jednak to samo źródło, czyli szkolny teatr Akademii w Strassburgu za czasów rektoratu Jana Struma. To właśnie za kadencji i z inicjatywy tego pedagoga zapoczątkowano wystawianie różnego rodzaju akademii i przedstawień przez uczniów w ramach zajęć szkolnych. Zwyczaj ten bardzo szybko trafił do Rzeczpospolitej, ponieważ wielu z uczniów strasburskiej Akademii stanowili Polacy. Do najczęściej wystawianych spektakli w tego typu teatrze należały komedie, a także tragedie antyczne, inscenizacje rozpraw, w których wykorzystywano mowy wielkich retorów, na przykład Cycerona. Jan Okoń, badacz epoki, pisze o podstawowej funkcji teatru szkolnego: „Teatr ten bowiem miał na celu owszem, również przygotowanie młodzieży do życia obywatelskiego, ale nie tyle poprzez bezpośredni w nim udział, ile poprzez wykształcenie humanistyczne (w tym nauka łaciny i zasad retoryki) oraz wychowanie religijne i moralne” (J. Okoń, „Teatr”, [w:] „Historia literatury polskiej. Barok”, pod red. A. Skoczek, Bohnia-Kraków-Warszawa 2006, s. 131). Widać tu wyraźnie wpływ myśli poprzedzającej okres baroku, czyli renesansu. Nic w tym dziwnego, ponieważ tak naprawdę teatr szkolny rozwijał się na przełomie tych dwóch epok. Spektakle uczniowskie odbywały się kilkanaście razy w roku szkolnym – na rozpoczęcie i zakończenie semestru, a także przy wszelkich świętach i uroczystościach. Nie były to jednak spektakle wewnętrzne, to znaczy przeznaczone wyłącznie dla uczniów i grona pedagogicznego. Na przedstawienia zapraszana była głównie publiczność „z zewnątrz”. Z czasem teatr rozwinął się w niektórych szkołach do tego stopnia, że władze decydowały się na budowę auli przeznaczonych specjalnie pod scenę dla uczniów. Kilka jezuickich szkół w Polsce posunęło się nawet do wybudowania osobnych budynków teatralnych. Podstawą działalności tego typu działalności teatralnej były specjalne ustawy szkolne, które w oparciu o program nauczania i tradycję placówki zawierały szczegółowy terminarz, a także określały wytyczne doboru repertuaru. W przypadku szkół katolickich, a w zasadzie jezuickich, bardzo jasne zasady wystawiania inscenizacji określał dokument zakonny „Ratio studiorum” z 1599 roku. Oczywiście najważniejszym celem tego typu działalności teatralnej, zarówno katolickiej, jak i różnowierczej, było osiągnięcie określonych efektów edukacyjnych i oświatowych. Dużą popularnością wśród pedagogów, ale także i uczniów, cieszyły się sztuki na wątkach antycznych i biblijnych. Rzadziej sięgano do tematyki współczesnej, a gdy już to robiono, to skupiano się na problemach czysto szkolnych. Poza typowymi dla niemal każdego rodzaju teatru dramatów i komedii, na scenach uczniowskich grano również gatunki czysto akademickie. Do najpopularniejszych z nich należał dialog szkolny, oraz popisowe akty oratorskie. Teatry w placówkach różnowierczych nie podlegały aż tak daleko idącym obostrzeniom, jak te w jezuickich, ponieważ każda szkoła mogła sama decydować o swoim repertuarze i wszelkich aspektach artystycznych i organizacyjnych. Do największych polskich ośrodków różnowierczych wczesnego baroku, w których prężnie działała scena szkolna, należały Gdańsk, Elbląg i Toruń. Z czasem do wymienionej trójki miast dołączyło Leszno. W tych czterech ośrodkach tradycja teatru szkolnego przetrwała do XVIII wieku. W 1762 roku działalność sceniczna w różnowierczych placówkach oświatowych została zakazana dekretem króla pruskiego. Szczególną uwagę warto zwrócić na scenę szkolną w Toruniu, gdzie teatr gimnazjalny pełnił jednocześnie rolę miejskiego. Z tego powodu placówka mogła pochwalić się bardzo szerokim repertuarem na naprawdę wysokim poziomie. Toruńska szkoła śmiało sięgała po dzieła nie tylko klasyków, ale także zachodnioeuropejskich twórców współczesnych. Badacze przekonują ponadto, że właśnie w tym mieście złamana została, po raz pierwszy w teatrze szkolnym, zasada obsadzania ról wyłącznie aktorami płci męskiej. Jak dowodzi Czesław Hernas: „W r. 1691 w sztuce Jakuba Herdena, opowiadającej o wyzwoleniu Prus spod panowania krzyżackiego, rolę alegorycznej opiekunki miasta zagrała kobieta. Sumariusz nie wymienia jej nazwiska, mówi tylko, że była nią Polka, Anna Zofia ze Wschowy” (Cz. Hernas, „Barok”, s. 206). Odkładając na bok różnice oczywiste, można powiedzieć, że szkolne teatry jezuickie i różnowiercze rozwijały się w bardzo podobny sposób, ponieważ podlegały tym samym prawidłom artystycznym. Wbrew pozorom sceny szkolne nie były zupełnie amatorskie. Dość powiedzieć, że w XVII wieku posługiwały się kurtynami, wymiennymi dekoracjami iluzjonistycznymi, pełnym oświetleniem oraz efektami specjalnymi. Ponadto wielu badaczy zwraca uwagę, że dzięki sugestywnym kostiumom teatru szkolnego, w świadomości odbiorców utarły się pewne stereotypy wyobrażeniowe, które aktualne są do dziś w niemal każdej dziedzinie sztuki. Chodzi tu na przykład o przedstawianie Wiosny jako kobiety w niebieskiej sukni z kwiatami wplecionymi we włosy, czy Nocy jako postaci w ciemnej szacie z przewiązanymi oczami, trzymającej w ręku lampę naftową. W spektaklach wystawianych na scenach szkół różnowierczych dominowały języki łaciński i niemiecki. Dopiero na trzecim miejscu znajdowała się mowa polska, co w cale nie oznaczało, że spektakle protestanckie były antypolskie. Wręcz przeciwnie, szkoły kładły wielki nacisk na to, by w repertuarze znajdowało się jak najwięcej utworów o historii Rzeczypospolitej – państwa tolerancji. Ponadto preferowano także teksty, które przekonywały o nierozerwalnym związku różnowierców z Polską i ich miłością do wspólnego państwa. Jednak to teatr jezuicki wiódł niepodważalny prym na polskiej scenie teatrów szkolnych. Powstał on niemal od razu po pojawieniu się na terenach Rzeczypospolitej szkół prowadzonych przez mnichów tego zakonu, czyli mniej więcej od połowy XVI wieku. Tego typu teatr rozwijał się w prowincji polskiej (najważniejsze ośrodki: Gdańsk, Jarosław, Kalisz, Kraków, Lublin, Lwów, Piotrków Trybunalski, Poznań) i litewskiej (ośrodki: Braniewo, Grodno, Kroże, Nieśwież, Pińsk, Płock, Pułtusk, Warszawa, Wilno). Jak pisze Okoń: „W sumie występy publiczne dawano na ok. 60 scenach w Koronie, na Litwie i Rusi, pokrywając nimi całość obszarów dawnej Rzeczypospolitej i propagując na nich sztukę teatru, zwłaszcza w środowiskach miejskich oraz wśród młodzieży szlacheckiej” (J. Okoń, „Teatr”…, s. 132). Wraz z rozwojem kolegiów polskie teatry jezuickie zaczęły swoją działalnością wykraczać nawet poza obszar Polski. Jezuici bardzo szybko zorientowali się, że taka forma przekazu jest bardzo skuteczna, dlatego też dążyli do sprecyzowania określonych zasad repertuarowych i programowych. W ten właśnie sposób powstał wspomniany już dokument „Ratio studiorum”, który stał się obowiązujący dla wszystkich szkolnych teatrów jezuickich. O tym, że zakonnicy nie zawsze przestrzegali zapisanych w nim reguł świadczy fakt, iż w niektórych miastach wpuszczano na widownie kobiety, co było zakazane. Z pewnością czynnikiem, który miał wielkie znaczenie dla popularności tego typu przedstawień był fakt, iż były one wykonywane w języku polskim. Wśród najczęściej wystawianych spektakli znajdowały się inscenizacje panegiryczne (urządzane zazwyczaj z okazji przyjazdu władcy do miasta), które były niezwykle popularne w całej Europie. Był to kolejny mądry zabieg zakonu, który miał za zadanie poprawić wizerunek Kościoła wśród wiernych. Inscenizacje te częściej określa się jako spektakle parateatralne, ponieważ odbywały się one na wolnym powietrzu, gdzieś w przestrzeni miejskiej (najczęściej na bramach wjazdowych). Uczniowie zakonników uświetniali swoją grą wielkie uroczystości publiczne. Do historii przeszło słynne powitanie nowego króla Polski Henryka Walezego w 1574 roku. Czesław Hernas opisuje uroczystości w Poznaniu: „(…) w nocy rozświetlonej pochodniami na specjalnie wzniesionej bramie oczekiwał króla uczeń przebrany za św. Michał Archanioła (szczególnie czczonego we Francji), w ręku trzymał miecz (władza) i wagę (sprawiedliwość). Zbliżającego się króla powitał krótkim wierszem, a chór odśpiewał pieśń powitalną” (Cz. Hernas, „Barok”, s. 207). Z kolei Jan Okoń przedstawił obraz przywitania nowego władcy w stolicy, czyli w Krakowie: „Nie bez znaczenia był fakt, że wjazd odbywał się w nocy, wśród wspaniałej iluminacji, na tle udekorowanych oponami i kobiercami kamienic. Szczególną uwagę zwracała brama tryumfalna wzniesiona na trakcie królewskim w ulicy Grodzkiej. Ozdobiona złotymi «szpalerami» (tj. oponami, obiciami), mieściła na sobie muzyków: «trębaczy, surmaczy, bębnistów i piszczków»; na szczycie znajdował się ogromny biały Orzeł, z rozpostartymi skrzydłami i białymi Liliami (godło Francji) na piersiach. Pod Orłem umieszczono epigram powitalny po łacinie, pióra Jana Kochanowskiego, z wróżbą, że «pod królem Henrykiem Sarmacja rozkwitnie»”. Na powitanie króla Orzeł schylał się w pokłonie do samej ziemi. Na jednej z baszt wewnątrz zamku na Wawelu umieszczono z kolei posąg rycerza na koniu, z tarczą i kopią – miotał on ogień na widok króla, po czym zapalał się i ginął w ogniu” (J. Okoń, „Teatr”…, s. 116). Spektakularne powitanie Henryka Walezego było przedsięwzięciem na skalę całego kraju, a jego sukces oznaczał zapoczątkowanie nowej formy spektaklu teatralnego. Dzięki takiej właśnie formie, szkoły jezuickie cieszyły się olbrzymią popularnością i uznaniem wśród społeczeństwa. Tak zwane „wjazdy” na trwałe zapisały się w polskiej kulturze i obyczajowości. Oczywiście poza widowiskowymi powitaniami, uczniowie szkół zakonu przygotowywali bardziej „tradycyjne” spektakle. Przykładem może być wystawienie dramatu „Tragoedia Hiaeus” w 1581 roku w Wilnie, z okazji przybycia do miasta Stefana Batorego. Świetną okazją do organizacji przedsięwzięć parateatralnych na wielką skalę były wszelkie podniosłe wydarzenia zakonne. Przykładem mogą być przeprowadzone w 1622 roku we Lwowie uroczystości z okazji ogłoszenia dwóch nowych świętych wywodzących się z zakonu jezuitów – Ignacego i Franciszka Ksawerego. Mnisi zorganizowali wówczas ośmiodniowe obchody, które obfitowały nie tylko w nabożeństwa i procesje, ale i salwy armatnie, fanfary, pokazy sztucznych ogni, zapasy, publiczne palenie kukieł heretyków, gonitwy, a także spektakle teatralne. Wielkie inscenizacje terenowe były określano jako zewnętrzna działalność sceny jezuickiej. Z kolei działalność wewnętrzna teatru zakonnego obejmowała wystawianie tragedii, komedii, tragikomedii wewnątrz murów szkolnych. Repertuar sceny jezuickiej, pod względem gatunkowym, przypominał ten, grany przez uczniów z placówek innowierczych, czyli tu także popularny był dialog szkolny, popisy deklamacyjne i krasomówcze, akty oratorskie, rozprawy sądowe. Dialog szkolny był specyficzną formą, której głównym zadaniem było wpojenie odbiorcom (i aktorom) umiejętności posługiwania się łaciną. Dążono do tego celu poprzez przedstawianie różnego typu scenek rodzajowych w sytuacjach życia codziennego. Z czasem powstał nawet specjalny podręcznik autorstwa Jakuba Pontanusa, w którym został zawarty zakres tematyczny dialogów. Autor stworzył katalog rozmów, dialogów, na przeróżne tematy, poczynając od religii, poprzez politykę, a na ludzkim ciele kończąc. Za typowy dialog szkolny w wersji jezuickiej można uznać ten wystawiony w Kaliszu w 1584 roku z okazji rozpoczęcia semestru zimowego. Głównym bohaterem spektaklu był młody uczeń imieniem Anteres, który zastanawiał się nad tym, czym warto się uczyć. Dialog ten sprowadził się do tego, że młodzieniec przedstawiał kolejne zalety kształcenia się, ale z drugiej strony przytaczał także wszelkie rozkosze, które omijają go, kiedy jest w szkole. Co ciekawe, spektakl ten był bardzo rozbudowany, ponieważ składał się z pięciu aktów, prologu, epilogu, chórów i intermediów. Zaangażowano do niego także sporą grupę aktorów, ponieważ sceny polegały zazwyczaj na tym, że dwie postaci (alegoryczne przestawienia dobra i zła) toczyły ze sobą ostre spory o duszę Anteresa. Ponieważ spektakle jezuickie niosły ze sobą wyraźne przesłanie pedagogiczne, bohater oczywiście pokonał złe pokusy i uznał, że warto się uczyć. Jak pisze Hernas: „Od powyższego dialogu oczekiwano praktycznych, szkolnych pożytków” (Cz. Hernas, „Barok”, s. 210). Jezuicki teatr szkolny kładł nacisk na dydaktyczne i, jak byśmy nazwali to dziś, propagandowe przesłanie spektakli, dlatego też spora część przedstawień opowiadała o wyższości katolicyzmu nad innymi religiami, a zwłaszcza nad herezją. Ponadto sztuki zniechęcały młodzież do oddawania się pokusom, takim jak pijaństwo. Z czasem, na zamówienie jezuitów, zaczęły powstawać nawet tragedie dla teatru szkolnego zakonu. Przykładem może być tekst z początku XVII wieku, autorstwa rektora poznańskiego kolegium – Mateusza Bembusa, „Antithemius seu Mors Peccatoris”. Opowiada on o losach księcia Antytemiusza, który po latach powraca na swoją posiadłość i odkrywszy, że sąsiad wyrządził wiele szkód w jego włościach, zastanawiał się nad tym, co zrobić. Miał do wyboru trzy możliwości: przebaczyć, udać się do sądu, samemu wymierzyć sprawiedliwość. Ostatecznie wybrał trzecie rozwiązanie, które było najgorsze pod względem moralnym. Z czasem Antytemiusz dał się poznać widzom jako osoba nikczemna i grzeszna. Szczególnie dużo miejsca poświęcono jego okrucieństwu wobec poddanych. Jak pisze Hernas: „Antytemiusz jest typowym uosobieniem bohatera negatywnego. Rejestr jego win mieści się w moralnym programie edukacyjnym jezuitów, są tu grzechy mniejsze – bohater lubi np. wystawnie przygotowaną ucztę – i najcięższy: ateizm” (Cz. Hernas, „Barok”, s. 211). Ta tragedia jezuicka ponadto przeszła do historii, ze względu na zamieszczony w nim lament poddanych na pana, po raz pierwszy w polskiej literaturze. strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Dodane w Marzec 2013. Ryszard Wagner był nie tylko niemieckim kompozytorem okresu romantyzmu, ale także reformatorem muzyki operowej. Zasłynął jako innowator w dziedzinie harmonizacji, który maksymalnie wykorzystał możliwości tkwiące w systemie dur-moll i sztuce orkiestracji. Wilhelm Ryszard Wagner urodził się 22 maja 1813 r. w Lipsku.
Nowością, jaką wprowadził Barok w dziedzinie malarstwa, było pokrycie ścian rozległą, iluzjonistyczną dekoracją malarską. Miała ona optycznie powiększać pomieszczenie, dawać wrażenie, iż mury się rozszerzają. Malarstwo iluzjonistyczne było monumentalne, charakteryzowało się teatralnością, ruchem, chęcią oddania nieskończoności. Typowa dla Baroku była też chęć łączenia różnych dziedzin sztuki. Tym samym w malarstwie iluzjonistycznym zacierały się granice między obrazem a architekturą. Malarstwo barokowe to także nurt sztalugowy. W nurcie tym powstało wiele szkół lokalnych, które znacząco różniły się miedzy sobą. Pośród technik przeważał światłocień, kontrasty barw i świateł, skróty perspektywiczne. Pod względem tematycznym sceny były bardzo zróżnicowane. Pokazywały np. wydarzenia z życia świętych, władców, herosów, postaci mityczne i mitologiczne, zawsze jednak rozgrywały się w podobnym otoczeniu. Stale towarzyszyły im strzeliste budowle, aniołowie, święci, postaci, które na wietrze unosiły się jak dym. Wprowadzano też chętnie tematykę pospolitą. Często tworzono obrazy zbiorowe. Miały one przedstawiać grupę osób, z których każda jest tak samo ważna. Z czasem charakter malowideł uległ zmianie – stały się one jaśniejsze, bardziej radosne i wyreżyserowane. Tematem malarstwa barokowego była również erotyka. Sensualizm panował zarówno w ujęciach przyrody, przedmiotów, jak i ludzkiego ciała oraz emocji. Sceny zmysłowe, nierzadko perwersyjne, opatrywano tytułami mitologicznymi lub biblijnymi. Stałym motywem sztuki była makabreska, brzydota. Większość barokowych dzieł opartych była na zasadzie symbolu i alegorii. Ważnym tematem w sztuce XVII wieku był również motyw vanitas – czyli śmierci i przemijania. Dużą rolę odgrywały biblijne przypowieści o marności świata, kruchości ludzkiego życia, nietrwałości dóbr materialnych. Do medytacji nad śmiercią zachęcały nie tylko pisma świętych, np. św. Ignacego Loyoli. Symbole śmierci zaczęły pojawiać się w akcesoriach kościelnych. Przemijanie i śmierć stały się elementami XVII wiecznych moralitetów. Na obrazach zaczęły pojawiać się motywy klepsydry i czaszki. Do wielkich przedstawicieli malarstwa barokowego należy Caravaggio. Jego twórczość, niedoceniona przez współczesnych, wytyczyła początek epoki w malarstwie. Artysta osiągnął mistrzostwo w realistycznym ukazywaniu natury. Na obrazach ukazywał krzepkich karczmarzy, grabarzy, ubierał ich w szaty Ojców Kościoła, zrywając tym samym z renesansową zasadą malowania szlachetnych postaci i w wyidealizowanym otoczeniu. Światło tworzyło na jego obrazach plamy, nie oświetlało jednolicie całości dzieła. Światło wydobywało w ten sposób na pierwszy plan poszczególne części malowidła, które autor chciał uwypuklić. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij
4. Ludwig Mies Van De Rohe. Ojciec duchowy architektury minimalizmu i brutalizmu, Jego maksyma- „ Mniej znaczy więcej”, Orędownik architektury ze stali i szkła, Zaprojektował m.in. Barcelona Pavilion, Nagroda jego imienia ( Mies van der Rohe Award) należy do najbardziej prestiżowych w dziedzinie architektury. „Malarstwo barokowe” pojawiło się w XVII w. i było wynikiem głębokich zmian politycznych i kulturowych jakie następowały w Europie. Nazwa tego stylu pochodzi od portugalskiego określenia barroco, czyli perła o nieregularnym kształcie. Cechami charakterystycznymi tego stylu było: poczucie wielkości (zmysłowego bogactwa), a także przekazywanie treści emocjonalnych. Malarze barokowi starali się oddziaływać na sferę emocjonalną odbiorców, odwołując się do zmysłów. Spis treściJakie było tło historyczne tego kierunku?Charakterystyka malarstwa barokowegoRamy w stylu barokowymGdzie można zamówić ramy barokowe na wymiar? Jakie było tło historyczne tego kierunku? Barok powstał jako odpowiedź kościoła katolickiego na powstający ruch reformacji protestanckiej w XVI wieku. Watykan potępił reformy i powstający protestantyzm. Kościół katolicki zdecydował na Soborze Trydenckim (1545/63), że sztuka powinna bezpośrednio angażować się w tematy religijne. Sobór Trydencki, zwrócił się do artystów, aby ich obrazy i rzeźby w większym stopniu oddziaływały na ludzi niewykształconych. Kościół chciał, aby artyści tworzyli sztukę bardziej realistyczną, emocjonalną, dramatyczną, aby umacniać wiarę poprzez docieranie i oddziaływanie także do ludzi mniej wykształconych. Sztuka barokowa stała się potężnym narzędziem propagandowym dla kościoła i władców, którzy przekazywali wiernym religijne dogmaty. Malarstwo barokowe zaczęła koncentrować się na Świętych, Dziewicy Maryi i innych znanych historiach biblijnych. Styl barokowy zrodził się we Włoszech (szczególnie w Wenecji), a następnie rozprzestrzenił się na Francję, Niemcy i Anglię i inne kraje Europy. Gospodarczy rozkwit XVII-wiecznej Holandii doprowadził do rozwoju malarstwa. Artyści holenderscy w większości malowali scenki rodzajowe, martwe natury, portrety, obrazy historyczne. Był to złoty wiek dla holenderskiego malarstwa, a protestanccy artyści tworzyli w nurcie realistycznego, świeckiego baroku. Zobacz stylowe obrazy retro do salonu. Charakterystyka malarstwa barokowego Malarstwo barokowe miało budzić emocje i pasję zamiast spokojnej racjonalności, która była charakterystyczna dla okresu renesansu. W epoce renesansu, w malarstwie istotna była forma, anatomia, realistyczne przedstawianie ludzkich postaci. Barokowe, monumentalne malarstwo charakteryzuje się wielkim dramatyzmem, bogatą kolorystyką i intensywnymi jasnymi cieniami. Podobnie równie dużym bogactwem charakteryzują się meble w stylu ludwikowskim, czyli barokowym. Barokowi malarze mieli obsesje na punkcie światła i cienia. Dużą uwagę przykładali do tła, istotne stało się opanowanie intensywnego światła i cienia. Artyści barokowi wykorzystują bogatą kolorystykę, światło i ciemność do tworzenia emocji i sekwencji działań. Pokazują śmierć, upływ czasu, ekstazy, wizje i religijne nawrócenia. Szczególnie widoczne jest to w pracach znanych malarzy , takich jak: Caravaggio i Rembrandt. Dramatyzm pokazany w ich obrazach widoczny jest jako intensywne kontrasty pomiędzy światłem, a zbliżającym się cieniem. Sławni barokowi artyści: 1. Michelangelo Merisi Caravaggio, był włoskim malarzem działającym w Rzymie, Neapolu, na Malcie i Sycylii w latach1592-1610. Jego najbardziej znane dzieła to: Bachus, Wieczerza w Emmaus (Caravaggio), Londyn, Wołanie Świętego Mateusza, Medusa 2. Rembrandt, był holenderskim malarzem uważanym za jednego z największych malarzy i grafików europejskich i holenderskich. Jego najbardziej znane dzieła to: Nocna straż, Artemizja, Dawid i Uriasz, Autoportret, Burza na morzu Galilejskim 3. Diego Rodríguez de Silva y Velázquez był hiszpańskim malarzem uważanym za czołowego artystę na dworze króla Filipa IV i jednym z najważniejszych malarzy hiszpańskiego złotego wieku. Specjalizował się w portretach, scenkach historycznych, kulturowych. Malował dziesiątki portretów hiszpańskiej rodziny królewskiej i innych znanych postaci europejskich. Jego bardzo znane dzieła to: Las Meninas, Portret Matki Jeronima de la Fuente, Portret mężczyzny, Portret Juana de Pareja, Infanta Margarita Teresa w różowej sukience. 4. Peter Paul Rubens był flamandzkim malarzem barokowym. W swoich pracach malarskich podkreślał ruch, kolor i zmysłowość. Był znany z ołtarzy kontrreformacyjnych, portretów, pejzaży i obrazów historycznych o tematyce mitologicznej i alegorycznej. Rubens był bardzo dobrze wykształconym uczonym, humanistą i dyplomatą. Został uhonorowany zarówno przez Filipa IV, króla Hiszpanii, jak i Karola I, króla Angli. Jego największe dzieła sztuki to: Elewacja Krzyża, Gwałt córek Leucyppa, Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, Alethea Talbot ze swoim mężem. Ramy w stylu barokowym Ramy do obrazów w epoce baroku były prawdziwymi dziełami sztuki, dość często wyrzeźbionymi przez największych rzeźbiarzy tego okresu. Bogate zdobienia ludwikowskich ram do obrazów zyskały duże uznanie wśród europejskich dworów i kościołów w Europie. Barokowe ramy posiadały pozłacane ornamenty, które dawały blask dla oprawionych obrazów. Ramy są bogato zdobione z dużą ilością złoconych detali i ornamentów. Najczęściej, motywy do dekoracji ram barokowych były stylizowane na liście. Taka rama perfekcyjnie podkreślała barokowe monumentalne malarstwo. Bogate zdobienia podkreślały również status materialny właściciela i pasowały do bogato zdobionych wnętrz tamtego okresu. Gdzie można zamówić ramy barokowe na wymiar? Szeroki wybór wzorów ram barokowych, wykonanych starodawną metodą, złocone szlagmetalem z bogatymi ornamentami, o różnej szerokości profili możemy zobaczyć i zamówić na określony wymiar w Jest to znany zakład oprawy, w którym zamawiają ramy kolekcjonerzy, domy aukcyjne i indywidualni klienci.
Sztuka baroku miała wprawić widza w zdumienie, przykuć jego uwagę, skłonić do refleksji nad różnym pojmowaniem piękna i złożonością świata. Sztuka baroku – najwybitniejsi twórcy Do najwybitniejszych twórców barokowej sztuki należą przedstawiciele włoskiego baroku , artyści z północy Europy (Flandria i Holandia), malarze
architektura baroku Jest to styl artystyczny, który wyrósł z koniec XVI wieku we Włoszech i trwał do XVIII wieku. Jej początki sięgają kontrreformacji, będąc sposobem na apel do wiernych poprzez bardzo wystawny styl budowy, projektowania i sztuki, który próbował reprezentować chwałę i wielkość Kościoła katolicki W tej lekcji z proponujemy Ci główne charakterystyka architektury barokowej dzięki czemu można wyróżnić estetykę architektury barokowej. Na początku XVI wieku, Europa przeżywa burzliwe momenty, będąc Barokowy, słowo oznaczające niedoskonałą perłę, odpowiedź na tę niebezpieczną sytuację jako znak potęgi, bogactwa i siły tych najwybitniejszych krajów, zwłaszcza katolików. W ten sposób przywódcy religijni wpłynęli na kulturę, a zwłaszcza na sztukę, będąc kościoły i katedry te idealne scenariusze, aby pokazać ich siłę i ideologię. Architekci przejęli pojęcia piękna od renesansu, ale w sposób bardziej dekoracyjny. Barok rozpoczął się we Włoszech gdzie papież i inni władcy zaczęli budować w stylu barokowym, rozszerzając się a następnie reszta Europy i Ameryki Południowej, choć w każdym kraju styl nabrał subtelności różnice. Ogólnie barok dążył do stworzenia przestrzeni pełnych teatralność i efektowność, wprowadzając dynamikę, ruch, kontrast i dramat na zewnątrz, a zwłaszcza we wnętrzach. Fazy ​​baroku są wczesny barok, od 1590 do 1625 r Pełny barok, od 1625 do 1660 i Późny barok, między 1660 a 1725, kończąc tę ​​ostatnią fazę with Rokoko. Jedną z przeszkód, jeśli chodzi o rozróżnianie stylów architektonicznych, jest to, że wiele istotnych budynków tej epoki jest zwykle wynikiem mieszanka stylów. Trzeba pamiętać, że dzieła te trwały dziesiątki, a nawet ponad sto lat i przez ten czas wplatano elementy różnych stylów. Aby odróżnić konstruktywne elementy baroku musimy pamiętać, że główne charakterystyka architektury barokowej. Tutaj je odkrywamy. Architektura barokowa wyróżnia się w użyciu duże kopuły, zwykle znajduje się w centrum budynku. Dekoracja zajmuje centralne miejsce i staje się coraz bardziej dopracowana i skomplikowana, osiągając określone dawki ekstrawagancja i przepych. Złoty jest ona rozbudowana dla podkreślenia sakralnego i wystawnego charakteru dzieł, co jest godne uwagi w przypadku rzeźby, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. Złocenie prac rozciąga się na rzeźby, płaskorzeźby, ołtarze, sztukaterie i tak dalej. Wszelkiego rodzaju elementy architektoniczne i/lub dekoracyjne służą do uzyskania wrażenia ruch lub dynamizm. W ten sposób stosuje się zakrzywione ściany, sklepione sufity, nisze, łuki, zwoje, rzeźby, płaskorzeźby, trompe l'oeil itp. Kolejną cechą charakterystyczną architektury barokowej są podwójne skośne stropy skośne. W przypadku Hiszpański barok, telefon Herreriano lub Habsburg, ma w El Escorial jego największym przykładem jest jego znaczący wpływ. W ten sposób narzucane są zamknięte lub surowe zewnętrza, podczas gdy wewnątrz uwalnia się przepych. Powtarzają się również takie elementy jak wieże przecinające fasady, dach z iglicą i dachy łupkowe. W odniesieniu do kościołów uproszczono modele i zastosowano plan jednej nawy z kaplicami w przyporach, tzw. roślina jezuicka, i pewna surowość na zewnątrz, podczas gdy wnętrza wypełnione są złotymi ołtarzami i pewną złożonością projektów, motywów, dekoracji i tak dalej. Architekci i artyści barokowi są autentyczni mistrzowie światła, będąc jednym z pierwszych ruchów artystycznych zwracających uwagę na działanie światła. W ten sposób wykończenia, dekoracje i wiele innych detali konstrukcyjnych i dekoracyjnych dobiera się w zależności od światła i efektów, które mają zostać stworzone. Światło i światłocienie służą do pokazania kontrastu i generowania dramatyzmu. Tematyka prac to zazwyczaj religijny, zawsze traktując rzeźby, ołtarze i motywy zdobnicze z przepychem, obfitującym w zwycięstwa i boskie charaktery. Dotyczące planowanie miasta, Barok charakteryzuje się dążeniem do zintegrowania przestrzeni w całość, zarówno z punktu widzenia krajobrazu, jak i miasta. Moment, w którym pojawiają się liczne plany regulacji wielkich miast, a prototypem stolicy jest Rzym. Zarządzenie wykonane przez architekta Domenico Fontanę, w którym miasto jest regulowane zgodnie z siecią dużych dróg przegubowych wokół centrów, takich jak place lub budynki znaczący. Bazyliki przeplatają się i stają się punktami spotkań i wyjścia. włoski wpływ Godny uwagi jest również od połowy XVII wieku, który wyobrażał sobie fasady jako ołtarze, o bardziej dekoracyjnym stylu. Trend, który trwał do pierwszej dekady XVIII wieku, zbiegając się w czasie z trendem bardziej zdobniczym i bardziej powściągliwym. Ten późny barok będzie nazywany Rococó lub, w przypadku Hiszpanii i Ameryki Południowej, Churrigeresco. viewer Czas baroku . Przyjęło się, że we Włoszech początki baroku przypadają na drugą połowę XVI wieku, a reszta kontynentu przejęła nowe idee na przełomie XVI i XVII stulecia. Niemal w całej Europie barok trwał do końca XVII wieku – najkrócej jego wpływy były dostrzegalne we Francji.

Sztuka barokowa rozwijała się od końca XVI wieku. Najwięksi mistrzowie pędzla żyli i tworzyli w XVII wieku. Najlepsze warunki do rozwoju znalazła w krajach katolickich. Jej początki związane są z ideą ojczyzną barokuBarok narodził się we Włoszech. Za prekursorów tego kierunku w malarstwie uznani zostali tworzący w Bolonii na przełomie XVI i XVIII wieku bracia Caracci. To oni jako pierwsi zerwali z ideą manieryzmu – kierunkiem, który występował w sztuce europejskiej między renesansem a barokiem. Artyści, którzy tworzyli w epoce baroku większą uwagę skierowali na uczucia i emocje, interesowała ich natura i realistyczne odtwarzanie jeden z mistrzów barokowego malarstwaCaravaggio (właściwie Michelangelo Merisi da Caravaggio) żył w latach 1573-1610. Artysta tworzył w Rzymie, miał zupełnie inne podejście do sztuki niż to, które reprezentowali artyści tworzący w okresie manieryzmu. W początkowym okresie swojej twórczości Caravaggio malował głównie scenki rodzajowe. Z tego okresu pochodzą między innymi: „Grający na lutni”, „Chłopak z koszem owoców”, „Gracze w karty”. Interesowały go także sceny zaczerpnięte z mitologii. W późniejszym okresie Caravaggio tworzył nowatorskie dzieła poświęcone tematyce religijnej. W swoich dziełach wykorzystywał manierę tenebrosa. Jej cechą charakterystyczną jest mrok. Z ciemności Caravaggio wydobywał postacie i przedmioty ostrym światłem. Tematy religijne w interpretacji Caravaggio to wydarzenia z codziennego życia dziejące się w czasach mu mistrz malarstwa flamandzkiegoKatolicka Flandria była bardzo silnym ośrodkiem malarstwa barokowego. Do grona najwybitniejszych malarzy tego okresu zaliczany jest żyjący w latach 1577-1640 Peter Paul Rubens. Rubens był artystą wszechstronnym, malował sceny religijne („Sąd Ostateczny”) i liczne sceny mitologiczne („Sąd Parysa”). Do jego bardzo ważnych dzieł należy cykl obrazów historyczno-alegorycznych „Dzieje Marii Medici”. Cykl składa się z 21 monumentalnych Posts:

Różnice między sztuką baroku i renesansu: malarstwo. Jeśli chodzi o malarstwo, to główne różnice między renesansem a barokiem to: W malarstwie renesansowym linia dominuje nad kolorem i dąży się do uzyskania perspektywy. Malarstwo barokowe dawało pierwszeństwo kolorowi przed linią, odtwarzając przedmioty w oparciu o kolor.
Krótka charakterystyka epoki: Barok charakteryzował się różnorodnością tematów i form. Na określenie nowych tendencji w różnych krajach używano odmiennych terminów: gongoryzm – Hiszpania, marinizm – Włochy, sarmatyzm – Polska. Barok pojmowano jako sztukę kontrreformacji. Wizja świata była niespokojna i chaotyczna. Artyści zaczęli pokazywać w swoich postaciach niepokój, niepewność i niewiarę w możliwości człowieka. Nowa sztuka była początkowo skomplikowana, odwoływał się do intelektu odbiorcy. Artyści stosowali: koncept (łac. conceptus – ujecie) oryginalny pomysł kompozycyjny lub stylistyczny mający na celu zaskoczenie czytelnika, puetna – zaskakujące zakończenie utworu, dowcip – dostrzeganie niezwykłych podobieństw, paradoks – czyli myśl kłócąca się z powszechnym mniemaniem. Niezrozumiałą naturę świata najlepiej wyrażały sformułowania wewnętrznie sprzeczne. Świat nie jest harmonijnym porządkiem. Artyści widzą świat chaotyczny i zmienny. Sztuka opisująca taką rzeczywistość staje się śmiała, zaskakująca i dziwna. Podłoże społeczno-polityczne: 1545 – sobór w Trydencie, początki kontrreformacji, 1546 – pierwsze jezuicie kolegium w Polsce, 1600 – początek wojen polsko-szwedzkich, 1609 – rokosz Zebrzydowskiego, 1618 – początek wojny trzydziestoletniej, 1621 – bitwa z Turkami pod Chocimiem, 1648 – powstanie Chmieleckiego, 1651 – bitwa pod Beresteczkiem, 1655 – potop szwedzki, 1658 – wygnanie arian z Polski, 1655 – rokosz Lubomierskiego, 1673 – bitwa z Turkami pod Chocimiem 1683 – odsiecz Wiednia 1697-1763 – rządy Sasów w Polsce Barok to epoka pełna wojen domowych i kontrreformacji. Renesansowe nurty reformacji uległy załamaniu, a Kościół podjął próby reorganizacji. Na soborze trydenckim postulowano wzmocnienie władzy papieskiej, sformułowano oficjalną naukę Kościoła katolickiego oraz zaczęto przeciwdziałać reformacji. Utrwalenie zasad religii katolickiej miało przez sztukę o charakterze sakralnym, głównie przez architekturę, malarstwo, rzeźbę i literaturę. Wiele dzieł sztuki uległo zniszczeniu a ogłoszenie Indeksu ksiąg zakazanych zapoczątkowało kościelną cenzurę. Kościół chciał powrotu do estetycznego średniowiecza. Wszystkie te zjawiska zmierzały do przeciwdziałania reformacji i określa się je mianem kontrreformacji. Jezuici: Szczególną rolę w realizowaniu haseł nowego nurtu miał odegrać, utworzony w 1543r. przez Ignacego Loyolę. Członków zakonu Najświętszej Marii Panny Serca Jezusowego nazywano jezuitami. Jezuici zakładali szkoły dla ubogiej szlachty umożliwiając w ten sposób kształcenie, zakładali także biblioteki i drukarnie, Jezuici wyróżniali się wysokim poziomem intelektualnym. Wykorzystywali wszystkie metody by pozyskać wiernych. Kościoły jezuickie zaskakiwały wiernych bogactwem form architektonicznych i obfitością wystroju wewnętrznego (bogata ornamentyka). Kościoły olśniewały i przyciągały widzów. Stare kościoły przerabiano na styl barokowy. W kolegiach uczono pisania pobożnych wierszy i organizowano przedstawienia. Charakterystyka ludzi epoki: Twórcy baroku podkreślają przemijanie świata i wartości ziemskich. W człowieku dostrzegają dualizm jego natury, tzn. człowiek składa się z ducha i materii. Nastąpiło nasilenie chrześcijańskiej świadomości religijnej, tzn. pojawiły się programy odnowy moralnej i religijnej w ramach kościoła katolickiego. Wprowadzono formy religijności, które miały kształtować duchowość ludzi wykształconych i prostych.
dcpan3g.
  • wfp752wglb.pages.dev/70
  • wfp752wglb.pages.dev/359
  • wfp752wglb.pages.dev/100
  • wfp752wglb.pages.dev/57
  • wfp752wglb.pages.dev/330
  • wfp752wglb.pages.dev/264
  • wfp752wglb.pages.dev/211
  • wfp752wglb.pages.dev/217
  • wfp752wglb.pages.dev/391

    • artyści baroku i ich dzieła